"Jesteś prochem i w proch się obrócisz". Te słowa, które Bóg wypowiada po raz pierwszy do Adama w następstwie popełnionego grzechu, Kościół powtarza każdemu chrześcijaninowi, aby mu przypomnieć dwie zasadnicze prawdy: jego nicość i rzeczywistość śmierci.
Proch-popiół, którym kapłan posypuje głowę nie ma trwałości i wystarczy lekki podmuch wiatru, by go rozproszyć. Obrazuje on bardzo dobrze nicość człowieka.
Cała Liturgia jest wezwaniem do pokuty. Podczas posypania popiołem śpiewa się: "Odmieńmy szaty, pokutujmy w popiele i włosiennicy, pośćmy i płaczmy przed Panem". Oto wezwanie do pokuty ciała, nakazuje szczególnie w tym czasie, lecz zaraz następuje wezwanie do nawrócenia: " Zmieńmy na lepsze wszystko to, czym zgrzeszyliśmy". Cel pokuty fizycznej to pokuta ducha, czyli pokora, uznanie własnej winy, skrucha serca,odnowienie życia.
Kiedy umartwiamy swoje ciało, starajmy się jeszcze więcej umartwiać swoją miłość.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Uwaga: tylko uczestnik tego bloga może przesyłać komentarze.