niedziela, 18 grudnia 2011

Informacja

Msze w NFRR:

25.12.2011 Boże Narodzenie Msza w NFRR o 15:00
26.12.2011 Św. Szczepana, Pierwszego Męczennika Msza w NFRR o 14:30

czwartek, 24 listopada 2011

Pieśń adwentowa "Rorate caeli"


Rorate caeli desuper et nubes pluant justum

Ne irascaris, Domine,
ne ultra memineris iniquitatis
Ecce civitas Sancti facta est deserta, Sion deserta facta est,
Jerusalem desolata est
Domus sanctificationis tuae et gloriae tuae,
ubi laudaverunt te patres nostri

Rorate...

Peccavimus, et facti sumus tamquam immundus nos
Et cecidimus quasi folium universi
Et iniquitates nostrae quasi ventus abstulerunt nos
Abscondisti faciem tuam a nobis, et allisisti nos in manu iniquitatis nostrae

Rorate...

Vide Domine afflictionem populi tui
Et mitte quem missurus es
Emitte Agnum dominatorem terrae de Petra deserti ad montem filiae Sion
Ut auferat ipse jugum captivitatis nostrae

Rorate...

Consolamini, consolamini, popule meus
Cito veniet salus tua
Quare maerore consumeris, quia innovavit te dolor?
Salvabo te, noli timere
Ego enim sum Dominus Deus tuus, Sanctus Israel,
Redemptor tuus

Rorate...



Spuśćcie rosę niebiosa i obłoki niech wyleją sprawiedliwego


Nie bądź zagniewany, Panie!
Nie pamiętaj dłużej naszych grzechów!
Oto miasto Świętego opuszczone, Syjon stał się pustkowiem,
Jerozolima wyludniona
Świątynia Twoja i dom chwały Twojej,
gdzie wielbili Cię nasi ojcowie

Rorate...

Zgrzeszyliśmy i staliśmy się jak nieczysty
I opadliśmy wszyscy niczym zwiędłe liście
A nieprawości nasze jak wiatr nas rozniosły
Zakryłeś przed nami swą twarz i wydałeś na pastwę naszych grzechów

Rorate...

Spójrz, Panie, na udrękę twego ludu
I poślij tego, którego masz posłać
Ześlij Baranka, Władcę ziemi, ze skały pustyni do góry Córy Syjonu
By on sam zdjął z nas jarzmo niewoli

Rorate...

Pocieszcie się, pocieszcie się, ludu mój
Wkrótce nadejdzie twoje zbawienie
Czy dlatego tracisz ducha, że odnowiła się twoja boleść?
Ocalę cię, nie bój się
Jam jest bowiem Pan, Bóg twój, Święty Izraela,
twój Odkupiciel

Rorate...

niedziela, 2 października 2011

Tradycyjne kalendarze książkowe na 2012 rok


Każdy z nas ma możliwość zakupienia tradycyjnego kalendarza książkowego zgodnego z kalendarium Mszału 1962r. Kalendarz powstał dla wiernych którzy uczestniczą w Mszach Świętych Trydenckich po to, by móc jeszcze głębiej wejść w tradycyjną duchowość.

Na karcie każdego dnia znajdzie się fragment Katechizmu kard. Gasparriego lub „Dziejów duszy” św. Teresy od Dzieciątka Jezus. Na niedziele i święta przewidziane jest rozważanie nawiązujące do tekstów własnych dnia. Również każdy dzień opatrzony będzie siglami z Pisma św. odpowiadającymi czytaniom mszalnym.

Kalendarz będzie miał format A5, dzienny układ kalendarium. Okładka prawdopodobnie skóropodobna lub twarda z ładną grafiką. Kalendarz uda się wydać tylko wtedy gdy znajdzie się tysiąc chętnych osób.

Cena w zależności od ilości zamawianych sztuk:

1. 30,00
2. 54,00
3. 75,00
4. 100,00
5. 120,00
6. 140,00
7. 160,00
8. 180,00
9. 200,00
10. 220,00

Uwaga!
Do 10 listopada musimy nazbierać na druk. Jeśli się nie uda, zbieramy dalej, projekt korygujemy i wydajemy kalendarz na 2013.
Cena jest niska, więc – w miarę możliwości – proszę o dodatkowe ofiary. Jeśli uda nam się osiągnąć jakiś dochód, zostanie on wykorzystany na kontynuację projektu kalendarzowego i rekolekcje liturgiczne Ars Serviendi w lipcu 2012.

Więcej informacji, dane do wysyłki:
http://kalendarz.staramsza.pl/

niedziela, 25 września 2011

Rozpoczął się Październik - Miesiąc Różańcowy


Październik to miesiąc poświęcony modlitwie różańcowej. Codziennie w Kościołach odbywają się modlitwy różańcowe przed wystawionym Najświętszym Sakramentem. Różaniec jest modlitwą trudną, która wymaga od modlącego się wielkiego skupienia i rozważania Tajemnic, ale jednocześnie bardzo podoba się Matce Boskiej. Dzięki modlitwie na różańcu Maryja wyprasza dla nas wiele łask, m.in.
- Tym, którzy będą pobożnie odmawiali różaniec, obiecuję szczególną opiekę.
- Dla tych, którzy wytrwale odmawiali różaniec, zachowam pewne zupełnie szczególne łaski.
- Różaniec będzie potężną bronią przeciwko piekłu, zniszczy występek i rozgromi herezje.
- Różaniec doprowadzi do zwycięstwa cnoty i dobra; w miejsce miłości do świata wprowadzi miłość do Boga i obudzi w sercach ludzi pragnienie szukania nieba.
- Ci, którzy zawierzą mi przez różaniec, nie zginą.
- Ci, którzy będą z pobożnością odmawiali mój różaniec, rozważając jego tajemnice, nie zostaną zdruzgotani nieszczęściem ani nie umrą nie przygotowani.
- Ci, którzy prawdziwie oddadzą się memu różańcowi, nie umrą bez pocieszenia Kościoła.
- Ci, którzy będą odmawiali różaniec, znajdą podczas swego życia i w chwili śmierci światło Boże oraz pełnię Bożej łaski oraz będą mieli udział w zasługach błogosławionych.
- Szybko wyprowadzę z czyśćca te dusze, które z pobożnością odmawiały różaniec.
- Prawdziwe dzieci mojego różańca będą się radować wielką chwałą w niebie.
- To, o co prosić będziecie przez mój różaniec, otrzymacie.
- Ci, którzy będą rozpowszechniać mój różaniec, otrzymają ode mnie pomoc w swych potrzebach.
- Otrzymałam od mego Syna zapewnienie, że czciciele mego różańca będą mieli w świętych niebieskich przyjaciół w życiu i w godzinie śmierci.
- Ci, którzy wiernie odmawiają mój różaniec, są moimi dziećmi – prawdziwie są oni braćmi i siostrami mego Syna, Jezusa Chrystusa.
- Nabożeństwo mojego różańca jest szczególnym znakiem Bożego upodobania.
Maryja powierzyła wyżej wymienione tajemnice bł. Alanowi de Rupe, który był wielkim apostołem różańca.
Każdy człowiek sam we własnym sumieniu uzna wiarygodność obietnic Matki Boskiej. Obietnice pokazują nam zwykłym ludziom jak niezwykłą moc ma odmawianie modlitwy różańcowej, jak wiele łask możemy otrzymać za pośrednictwem Maryi i jak duże znaczenie powinna odgrywać w naszym życiu ta modlitwa, którą tak bardzo ukochał Błogosławiony Jan Paweł II nie tylko w październiku ale każdego dnia przez całe nasze życie.

środa, 7 września 2011

W Warszawie Msza Święta dziękczynna z udziałem J.Em. Kardynała Nycza


14 września 2011 w święto Podwyższenia Krzyża Świętego, w 4. rocznicę wejścia w życie Motu proprio Ojca Świętego Benedykta XVI „Summorum Pontificum” oraz w 15. rocznicę sprawowania Mszy świętej trydenckiej w Warszawie, a od lipca 2011 r., utworzenia przy kościele św. Klemensa Duszpasterstwa Wiernych Tradycji Łacińskiej w Archidiecezji Warszawskiej, serdecznie zapraszamy do udziału w dziękczynieniu składanym Panu Bogu podczas uroczystej Mszy świętej o godz. 19:30.

Słowo Boże w czasie Dziękczynnej Mszy Świętej wygłosi Jego Eminencja Kazimierz Kardynał Nycz Arcybiskup Metropolita Warszawski.

Mszę świętą z asystą w nadzwyczajnej formie rytu rzymskiego sprawować będzie o. Krzysztof Stępowski CSsR, Duszpasterz Wiernych Tradycji Łacińskiej w Archidiecezji Warszawskiej.

mszatrydencka.waw.pl

piątek, 8 lipca 2011

"Msza Święta trydencka. Mity i prawda".


To książka, na którą czekał każdy, komu bliska jest tradycja kościoła, komu na sercu leży, by Msza św. w jej klasycznej rzymskiej formie powróciła do naszych kościołów, ale też każdy, kto nigdy nie miał z tą Mszą styczności, kto się jej wystrzega, kto jeszcze nie odkrył jej jako „najpiękniejszej rzeczy po tej stronie Nieba”.

Nie ma dzisiaj na polskim rynku księgarskim (prawdopodobnie także na księgarskim rynku europejskim) pozycji, która w sposób tak prosty, bezpośredni i przystępny obala wszystkie zarzuty przeciwników „tridentiny”. Ale na tym Autor nie poprzestaje, ukazuje bowiem także jej piękno, świętość i dowodzi, jak bardzo jest to Msza „na te czasy”. Ta książka może wiele zmienić. Po raz pierwszy bowiem mamy syntetycznie zebrane i solidnie ugruntowane w nauce Kościoła argumenty obalające wciąż powszechna mitologię na temat łacińskiej liturgii

Autor – kapłan tradycyjnego zgromadzenia, które w statutach ma jako ryt własny i jedyny wskazany właśnie starszy ryt Kościoła, nie przemawia z pozycji teologa czy liturgisty, ale raczej świadka. Tego, który nie raz spotykał się z niezrozumieniem, czasem szyderstwem, czasem złością lub złośliwością, tylko z tego powodu, że umiłował świętość i piękno odwiecznej liturgii Kościoła. Kolejno – mit po micie – wyjaśnia w czym tkwi błąd wszystkich, którzy twierdzą, że stara Msza jest archaiczną pomyłką dziejów kościoła.

Autor w sposób rzeczowy rozprawia się z przekłamaniami i mitami na temat starszej liturgii, zwłaszcza tymi, które mocno weszły w krwiobieg społeczny; tak mocno, że nasuwa się podejrzenie, że jest to produkt zorganizowanej propagandy.

Tej pozycji nie może zabraknąć w naszych księgozbiorach. Ci, którzy umiłowali stary ryt Mszy świętej, dzięki jej lekturze, pewniej zmierzać będą drogą do wiecznego, niebiańskiego piękna. Dla tych, którzy jeszcze nie odkryli wielkości i świętości liturgii Kościoła, książka ta będzie nieocenioną pomocą.

Zachęcamy do nabywania i rozpowszechniania tej ważnej książki, nie będącej traktatem teologicznym a przystępnym językiem napisanym podręcznikiem, który może wiele dobra uczynić w odkrywaniu przez kapłanów i wiernych świętości, boskości i piękna starszej liturgii.

Nad edycją Wysoki Patronat sprawują: Christianitas, Polonia Christiana i Rebelya.pl

Do książki dołączone są trzy dokumenty. Dwa z nich to współczesne dokumenty Stolicy Apostolskiej: motu proprio Benedykta XVI Summorum Pontificum z 2007 roku i instrukcja Universae Ecclesiae. Trzeci dokument to teologiczna analiza zreformowanej Mszy, którą kardynałowie Alfredo Ottaviani i Antonio Bacci dołaczyli do listu jaki 26 września 1969 skierowali do papieża Pawła VI . Dokument został opracowany przez wybitnych teologów pod kierunkiem o. Guerarda de Lauriers OP Ma on wartośc historyczna i dokumentuje, jak poważne i uzasadnione obawy towarzyszyły reformom liturgicznym z przełomu lat 60 i 70 ubiegłego wieku. Dokument ten, w swej zasadniczej warstwie nie stracił na aktualności, dlatego warto go dziś przypomnieć.

Autor: x. Grzegorz Śniadoch IBP

Tytuł: Msza Święta trydencka. Mity i prawda. Apologetyka starej Mszy Świętej dla początkujących

Ilość stron: 216 stron

Format: A5

Oprawa: miękka

Kolorowe ilustracje: 15 stron

Cena: 24 zł plus 6 zł koszty przesyłki


Wydawnictwo: Instytut Summorum Pontificum

www.summorumpontificum.pl

www.libriselecti.pl

Książkę wysyłamy po wpłacie na konto ISP kwoty 24 zł za książkę plus 6 zł koszty przesyłki zł, lub wielokrotności ceny książki plus 6 zł koszty przesyłki. Np. jedna książka – przelew 30 zł, dwie książki – przelew 54 zł, trzy książki – 78 zł.

Nazwa: Instytut Summorum Pontificum

Nr konta: 71 2490 0005 0000 4520 5314 9406

Jako tytuł wpłaty proszę wpisać: „Msza Trydencka”


www.pokoleniebxvi.pl

czwartek, 23 czerwca 2011

Msza Trydencka w Warszawie

Arcybiskup Warszawski J.E. Kazimierz Kardynał Nycz, powołując Duszpasterstwo Wiernych Tradycji Łacińskiej w Archidiecezji Warszawskiej, na miejsce celebracji Mszy Trydenckiej wyznaczył kościół św. Klemensa na warszawskiej Woli, ul. Karolkowa 49.

Pierwsza Msza Święta Trydencka w kościele św. Klemensa sprawowana będzie 1-go lipca, w uroczystość Najświętszego Serca Pana Jezusa, o godz. 19:30. Następnego dnia, 2-go lipca, również o godz. 19:30 śpiew i liturgiczną asystę podczas Mszy Świętej zapewnią pielgrzymujący w tym czasie po Polsce członkowie tradycyjnego, pochodzącego z Włoch, zakonu Braci Franciszkanów Niepokalanej.

Więcej informacji można znaleźć pod adresem http://mszatrydencka.waw.pl/
Kontakt do duszpasterza, o. Krzysztofa Stępowskiego CSsR:
e-mail: msza@trydencka.waw.pl, telefon: 22 569 63 81.

www.pokoleniebxvi.pl

poniedziałek, 20 czerwca 2011

Uroczystość Bożego Ciała


Pamiątkę ustanowienia Najświętszego Sakramentu obchodzi Kościół właściwie w Wielki Czwartek. Jednak wówczas Chrystus rozpoczyna swoją mękę. Dlatego od XIII wieku Kościół obchodzi osobne święto Bożego Ciała, aby za ten dar niezwykły Chrystusowi w odpowiednio uroczysty sposób podziękować.
Inicjatorką ustanowienia tego święta była św. Julianna z Cornillon (1193-1258). Kiedy była przeoryszą klasztoru augustianek w Mont Cornillon w pobliżu Liege, w roku 1245 została zaszczycona objawieniami, w których Chrystus żądał ustanowienia osobnego święta ku czci Najświętszej Eucharystii. Pan Jezus wyznaczył sobie nawet dzień uroczystości Bożego Ciała - czwartek po niedzieli Świętej Trójcy. Biskup Liege, Robert, po naradzie ze swoją kapitułą i po pilnym zbadaniu objawień, postanowił wypełnić życzenie Pana Jezusa. W roku 1246 odbyła się pierwsza procesja eucharystyczna.
Jednak w tym samym roku biskup Robert zmarł. Wyższe duchowieństwo miasta za namową teologów uznało krok zmarłego ordynariusza za przedwczesny, a wprowadzenie święta pod taką nazwą za wysoce niewłaściwe. Co więcej, omalże nie oskarżono św. Julianny o herezję. Karnie została przeniesiona z klasztoru w Mont Cornillon na prowincję (1247). Na interwencję archidiakona katedry w Liege, Jakuba, kardynał Hugo po ponownym zbadaniu sprawy zatwierdził jednak święto. W roku 1251 ponownie archidiakon Jakub poprowadził więc ulicami Liege procesję eucharystyczną. Pan Jezus hojnie wynagrodził za to gorliwego kapłana. Syn szewca z Troyes (Szampania) został wkrótce biskupem w Verdun, patriarchą Jerozolimy i ostatecznie papieżem (1261-1264). Panował jako Urban IV. On to w roku 1264 wprowadził do Rzymu uroczystość Bożego Ciała.
Impulsem bezpośrednim do ustanowienia święta miał być cud, jaki wydarzył się w Bolsena. Kiedy tam kapłan odprawiał Mszę świętą, po Przeistoczeniu kielich trącony ręką przechylił się tak nieszczęśliwie, że wylało się kilkanaście czy kilkadziesiąt kropel krwi Chrystusa na korporał. Przerażony kapłan ujrzał, że postacie wina zmieniły się w postacie krwi. Zawiadomiony o tym cudzie papież, który przebywał wówczas w pobliskim mieście Orvieto, zabrał ten święty korporał. Do dnia obecnego znajduje się on w bogatym relikwiarzu w katedrze Orvieto. Dotąd widać na nim plamy. W czasie procesji Bożego Ciała obnosi się zamiast monstrancji. Korzystając, że na dworze papieskim w Orvieto był wówczas św. Tomasz z Akwinu, papież Urban IV polecił mu opracowanie tekstów liturgicznych do Mszy świętej i do Liturgii Godzin kapłańskich. Wielki doktor Kościoła uczynił to po mistrzowsku. Tekstów tych używa się do dziś - zwłaszcza często śpiewany jest hymn Pange lingua (Sław, języku tajemnicę) - i jego dwie ostatnie zwrotki (Przed tak wielkim Sakramentem).

Pange, lingua, gloriosi
Corporis mysterium,
Sanguinisque pretiosi,
quem in mundi pretium
fructus ventris generosi
Rex effudit Gentium.


Sław języku tajemnicę
Ciała i najdroższej Krwi,
którą jako Łask Krynicę
wylał w czasie ziemskich dni,
Ten, co Matkę miał Dziewicę,
Król narodów godzien czci.


Papież Klemens V odnowił święto (1314), które po śmierci Urbana zaczęło zanikać. Papież Jan XXII (+ 1334) zatwierdził je na cały Kościół. Od czasu papieża Urbana VI uroczystość Bożego Ciała należy do głównych świąt w roku liturgicznym Kościoła (1389). Pierwsza wzmianka o procesji w to święto pochodzi z Kolonii z roku 1277. Od wieku XIV spotykamy się z nią w Niemczech, Anglii, Francji, Hiszpanii i w Mediolanie. Od wieku XV przyjął się w Niemczech zwyczaj procesji do czterech ołtarzy. Msze święte przy wystawionym Najświętszym Sakramencie wprowadzono w wieku XV. Do roku 1955 obowiązywała także oktawa, w czasie której Chrystus Pan odbierał wyrazy przebłagania, hołdu, dziękczynienia i błagania. Na prośbę Episkopatu Polski w Polsce został zachowany zwyczaj obchodzenia oktawy, choć nie ma ona już charakteru liturgicznego.

poniedziałek, 13 czerwca 2011

O Mszy Trydenckiej w Radiu Watykańskim

Na stronie polskiej sekcji Radia Watykańskiego coraz częściej pojawiają się informacje o Mszy trydenckiej. W ubiegłym tygodniu pojawiły się aż dwa teksty. Jeden o interepretacji przepisów liturgicznych dla starszej formy rytu rzymskiego, drugi tekst jest skrótem wywiadu ks. Pozzo.

Msza trydencka bez ministrantek

W przedsoborowej liturgii nie mogą służyć ministrantki – oświadczyła watykańska Komisjia „Ecclesia Dei”. Zgodnie z motu proprio Summorum Pontificum do tak zwanej liturgii trydenckiej nie odnoszą się postanowienia wydane po 1962 r., które są niezgodne z Mszałem Jana XXIII – czytamy w oświadczeniu watykańskiej dykasterii. Do tych postanowień należy właśnie zezwolenie na służbę liturgiczną dziewcząt i kobiet, które wydała Kongregacja ds. Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów w 1994 r. Mszał z 1962 r. nie pozwala natomiast na posługę ministrantek – czytamy w watykańskiej nocie.
kb/ rv, the catholic herald

Dlaczego młodzi wybierają Mszę trydencką?

Możliwość lepszego skupienia oraz przeżycia Eucharystii jako ofiary przyciąga wciąż nowych młodych do tak zwanej Mszy trydenckiej. W środowiskach, które sprawują nadzwyczajną formę rytu rzymskiego, jest też więcej powołań do kapłaństwa i życia konsekrowanego – uważa sekretarz Papieskiej Komisji „Ecclesia Dei”. Zdaniem ks. Guido Pozzo istota kryzysu powołań tkwi w złej formacji seminaryjnej. Tam, gdzie formacja jest poważna i rygorystyczna, gdzie nie czyni się ustępstw na rzecz sekularyzmu, odradzają się też powołania – zauważa sekretarz watykańskiej dykasterii.

W wywiadzie dla portalu Nouvelles de France przypomniał on, że motu proprio Summorum Pontificum, przywracające dawną liturgię, jest przeznaczone dla całego Kościoła, aby wszystkim umożliwić korzystanie z bogactwa katolickiej liturgii. Ryty zwyczajny i nadzwyczajny mają charakter komplementarny, mają się nawzajem uzupełniać – podkreślił. Ujawnił również główne tematy rozmów doktrynalnych Stolicy Apostolskiej z lefebrystami. Zasadniczym celem jest precyzyjne ustalenie soborowego nauczania. Niektóre obiekcje Bractwa św. Piusa X są bowiem słuszne i odnoszą się do błędnej interpretacji Soboru, która zrywała z tradycją Kościoła – podkreślił ks. Pozzo.
kb/ messainlatino.it
www.nowyruchliturgiczny.pl

sobota, 14 maja 2011

Instrukcja o stosowaniu Listu Apostolskiego motu proprio Summorum Pontificum

KOMISJA PAPIESKA ECCLESIA DEI
Jego Świątobliwości Papieża Benedykta XVI

I. Wprowadzenie

1. List apostolski motu proprio Summorum Pontificum Papieża Benedykta XVI z 7 lipca 2007, który wszedł w życie 14 września 2007, udostępnił bogactwo liturgii rzymskiej Kościołowi powszechnemu.

2. Przez to motu proprio Papież Benedykt XVI promulgował prawo powszechne dla Kościoła, z intencją nadania nowych ram normatywnych używaniu liturgii rzymskiej obowiązującej w 1962.

3. Po przypomnieniu starań Papieży o świętą liturgię i rewizję ksiąg liturgicznych, Ojciec Święty przypomina tradycyjną zasadę – uznaną od czasów niepamiętnych i która ma być koniecznie zachowana w przyszłości – zgodnie z którą “każdy Kościół partykularny powinien być w zgodzie z Kościołem powszechnym, nie tylko co do doktryny wiary i znaków sakramentalnych, lecz także co do zwyczajów powszechnie przyjętych z nieprzerwanej tradycji apostolskiej. Należy je zachowywać nie tylko po to, aby uniknąć błędów, lecz po to, by przekazywać integralność wiary, ponieważ reguła modlitwy Kościoła odpowiada jego regule wiary”[1].

4. Namiestnik Apostolski przypomina ponadto Biskupów Rzymu, którzy są najbardziej zasłużeni w tym dziele – zwłaszcza świętego Grzegorza Wielkiego i świętego Piusa V. Papież podkreśla również, że wśród świętych ksiąg liturgicznych szczególną rolę odegrało Missale Romanum i że w ciągu wieków podlegało ono aktualizacjom aż po błogosławionego Papieża Jana XXIII. Następnie, w związku z reformą liturgiczną po Soborze Watykańskim II, Paweł VI w roku 1970 zaaprobował nowy Mszał Rzymski przewidziany do użytku Kościoła obrządku łacińskiego, który następnie został przełożony na wiele języków, a którego trzecie wydanie typiczne promulgował w roku 2000 Jan Paweł II.

5. Wielu wiernych, ukształtowanych w duchu form liturgicznych poprzedzających Sobór Watykański II, wyrażało żywe pragnienie zachowania dawnej tradycji. Dlatego poprzez specjalny indult Quattuor abhinc annos, wydany w 1984 przez Świętą Kongregację Kultu Bożego, Papież Jan Paweł II zezwolił pod pewnymi warunkami na wznowienie używania Mszału Rzymskiego promulgowanego przez błogosławionego Jana XXIII. Ponadto, wraz z motu proprio Ecclesia Dei z 1988 Papież Jan Paweł II wezwał Biskupów, aby hojnie udzielali tego pozwolenia wszystkim wiernym, którzy o to proszą. Podobnie Papież Benedykt XVI w motu proprio Summorum Pontificum wskazał kilka zasadniczych kryteriów dotyczących zachowywania usus antiquior rytu rzymskiego , które wypada tu przypomnieć.

6.Tekst Mszału Rzymskiego promulgowanego przez Papieża Pawła VI oraz teksty należące do ostatniej edycji Jana XXIII są dwiema formami liturgii rzymskiej nazywanymi odpowiednio “zwyczajną” i “nadzwyczajną”. Chodzi tu zatem o dwa zwyczaje jednego rytu rzymskiego, które stoją obok siebie. Albowiem obie formy są wyrazem jedynego “prawa modlitwy” (lex orandi) Kościoła. Ze względu na swoją starożytność i czcigodność forma nadzwyczajna musi być zachowywana z należnym jej honorem.

7. Motu proprio Summorum Pontificum towarzyszy list Ojca Świętego do Biskupów, opublikowany tego samego dnia (7 lipca 2007) i przedstawiający szersze objaśnienia na temat słuszności i potrzeby samego motu proprio: chodziło bowiem o wypełnienie istniejącej próżni poprzez nadanie nowych ram normatywnych używaniu liturgii rzymskiej obowiązującej w 1962.
Ramy te narzucały się szczególnie przez to, że w chwili wprowadzenia nowego mszału nie wydawało się konieczne wydawanie dyspozycji mających regulować używanie liturgii obowiązującej w 1962. Ze względu na wzrost liczby tych, którzy proszą o możliwość używania formy nadzwyczajnej, stało się konieczne wydanie pewnych norm w tym przedmiocie.
Papież Benedykt XVI stwierdza przede wszystkim: “Nie ma żadnej sprzeczności między jednym i drugim wydaniem Missale Romanum. Dzieje liturgii są zbudowane ze wzrastania i postępu, nigdy z zerwania. To, co było święte dla wcześniejszych pokoleń, pozostaje wielkie i święte dla nas, i nie może nagle okazać się całkowicie zakazane, lub wręcz uznane za niegodziwe”[2].

8. Motu proprio Summorum Pontificum stanowi znaczący wyraz magisterium Biskupa Rzymu i właściwej mu posługi [munus] – regulowania i porządkowania świętej liturgii Kościoła[3] – oraz przejawia troskę Namiestnika Chrystusowego i Pasterza Kościoła powszechnego[4]. Jego celem jest:

a) ofiarowanie wszystkim wiernym liturgii rzymskiej w usus antiquior, jako skarbu do najstaranniejszego zachowania;


b) zagwarantowanie i realne zapewnienie używania nadzwyczajnej formy wszystkim tym, którzy tego pragną – w takim rozumieniu, że używanie liturgii rzymskiej obowiązującej w 1962 jest prawem danym dla dobra wiernych, a więc ma być interpretowane w sensie przychylnym dla wiernych, którzy są jego głównymi adresatami;


c) sprzyjać pojednaniu wewnątrz Kościoła.

II. Kompetencje Komisji Papieskiej Ecclesia Dei
9. Najwyższy Pasterz udzielił Komisji Papieskiej Eclesia Dei zwyczajnej władzy wikariusza w sprawach leżących w jej kompetencjach, w szczególności nadzoru nad wprowadzaniem w życie postanowień motu proprio Summorum Pontificum (por. art. 12).

10. par. 1. Komisja Papieska wykonuje swoją władzę, poza kompetencjami przyznanymi przez papieża Jana Pawła II i potwierdzonymi przez papieża Benedykta XVI (por. art. 12-12), także poprzez decydowanie w sprawach rekursów wniesionych do niej zgodnie z przepisami, jako hierarchiczny przełożony, przeciwko jakimkolwiek możliwym decyzjom administracyjnym Ordynariusza, które okazałyby się niezgodne z motu proprio.

par. 2. Dekrety, którymi Komisja Papieska rozstrzyga rekursy, mogą być zaskarżane ad normam iuris przed Najwyższym Trybunałem Sygnatury Apostolskiej.

11. Po uzyskaniu zgody Kongregacji Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów, Komisja Papieska Ecclesia Dei, będzie odpowiadała za nadzór nad przyszłymi wydaniami tekstów liturgicznych dotyczących formy nadzwyczajnej rytu rzymskiego

III. Przepisy szczegółowe

12. W następstwie ankiety przeprowadzonej wśród Biskupów z całego świata i ze względu na zagwarantowanie poprawnej interpretacji oraz właściwego zastosowania motu proprio Summorum Pontificum, Komisja Papieska na mocy władzy jej udzielonej oraz swych uprawnień, wydaje niniejszą Instrukcję, zgodnie z kanonem 34 Kodeksu Prawa Kanonicznego.

Kompetencje Biskupów Diecezjalnych
13. Zgodnie z Kodeksem Prawa Kanonicznego[5] Biskupi diecezjalni mają czuwać nad zagwarantowaniem dobra wspólnego w dziedzinie liturgii i do czynienia tego w ten sposób, aby wszystko odbywało się godnie, w pokoju i ze spokojem, zawsze w zgodzie z intencją Biskupa Rzymu jasno wyrażoną przez motu proprio Summorum Pontificum[6]. W przypadku sporu lub uzasadnionej wątpliwości w przedmiocie celebracji w formie nadzwyczajnej sąd jest zastrzeżony dla Komisji Papieskiej.

14. Jest zadaniem biskupa diecezjalnego podjęcie wszelkich koniecznych środków dla zapewnienia należytego szacunku dla nadzwyczajnej formy Rytu Rzymskiego, zgodnie z motu proprio Summorum Pontificum

Coetus fidelium (por. motu proprio Summorum Pontifcum, art. 5 par. 8)
15. Grupa wiernych może być określona jako trwale istniejąca (“stabiliter existens”) zgodnie z sensem art. 5, par. 1 motu proprio Summorum Pontificum wówczas, gdy składa się z osób należących do określonej parafii, które, nawet już po opublikowaniu motu proprio Summorum Pontificum łączą się z powodu swej czci dla Liturgii w usus antiquior i które proszą, by mogła ona być celebrowana w kościele parafialnym, w oratorium albo kaplicy. Taka grupa może składać się również z osób należących do różnych parafii lub diecezji, które gromadzą się w powyższym celu w konkretnym kościele parafialnym, kaplicy albo oratorium.

16. W przypadku kapłana, który pojawia się okazjonalnie w kościele parafialnym z pewną liczbą wiernych i pragnie celebrować Mszę w formie nadzwyczajnej, jak przewidziane jest przez artykuły 2 i 4 motu proprio Summorum Pontificum, proboszcz albo rektor kościoła, albo kapłan odpowiedzialny jest upoważniony do udzielenia pozwolenia na taką celebrację, biorąc jednak pod uwagę rozkład celebracji liturgicznych w tym kościele.

17. Par. 1 W rozstrzyganiu konkretnych przypadków proboszcz, rektor albo kapłan odpowiedzialny za kościół ma się kierować roztropnością, powodowany pasterską gorliwością i duchem hojnej gościnności.

par. 2 Jeśli grupa składa się z niewielu wiernych, należy zwrócić się do Ordynariusza miejsca o wskazanie kościoła, w którym wierni ci mogliby się gromadzić na takich celebracjach, aby zaangażowane uczestnictwo mogło stać się łatwiejsze, a celebracja Mszy świętej godniejsza.

18. Również w sanktuariach i miejscach pielgrzymkowych możliwość celebracji Mszy w formie nadzwyczajnej ma być oferowana grupom pielgrzymów, którzy o to poproszą (por. motu proprio Summorum Pontificum, art. 5, par. 3), jeśli jest zdatny kapłan.

19. Wierni, którzy proszą o Msze św. w formie nadzwyczajnej, nie mogą w żaden sposób popierać albo należeć do grup, które okazują się być przeciwko ważności bądź prawomocności Mszy św. i Sakramentów celebrowanych w formie zwyczajnej albo przeciwko Biskupowi Rzymu jako Najwyższemu Pasterzowi Kościoła Powszechnego.

Sacerdos idoneus (zdatny kapłan) (por. motu proprio Summorum Pontificum art. 5, par. 4)
20. W odniesieniu do kwestii koniecznych wymagań wobec kapłana, aby był uznany za zdatnego do celebrowania Mszy w formie nadzwyczajnej stanowi się co następuje:

a. Każdy kapłan katolicki, któremu nie jest to zabronione przez Prawo Kanoniczne[7], ma być uważany za zdatnego do celebrowania Mszy św. w formie nadzwyczajnej.

b. Co się tyczy łaciny, konieczne jest, aby kapłan mający celebrować potrafił wypowiadać słowa poprawnie i rozumiał ich znaczenie.

c. Jeśli chodzi o umiejętność odprawiania rytu, za zdatnych uważa się tych kapłanów, którzy z własnej woli przystępują do celebrowania według formy nadzwyczajnej, i tych, którzy czynili to w przeszłości.

21. Usilnie prosi się Ordynariuszy o zapewnienie kapłanom okazji uzyskania adekwatnego przygotowania do odprawiania liturgii w formie nadzwyczajnej. Dotyczy to zwłaszcza Seminariów, gdzie przyszli kapłani powinni otrzymać odpowiednia formację, włącznie z nauką łaciny[8], oraz – jeżeli okoliczności za tym przemawiają – możliwość nauki formy nadzwyczajnej rytu rzymskiego.

22. W diecezjach bez zdatnego kapłana Biskupi diecezjalni mogą poprosić o współpracę kapłanów z Instytutów erygowanych przez Papieską Komisję Ecclesia Dei - zarówno w celebrowaniu, jak i nawet w nauczaniu celebrowania.

23. Prawo celebrowania Mszy sine populo, czyli z uczestnictwem jedynie ministranta, w nadzwyczajnej formie rytu rzymskiego jest udzielone przez motu proprio każdemu kapłanowi świeckiemu lub zakonnemu (por. motu proprio Summorum Pontificum, art. 2). Na te celebracje kapłani nie potrzebują zatem, według motu proprio Summorum Pontificum, żadnego osobnego zezwolenia od swego Ordynariusza lub przełożonego.

Dyscyplina liturgiczna i kościelna
24. Księgi liturgiczne nadzwyczajnej formy rytu rzymskiego mają być używane w takim kształcie, w jakim zostały promulgowane. Wszyscy, którzy pragną celebrować w nadzwyczajnej formie rytu rzymskiego, muszą znać odpowiednie rubryki i są zobowiązani do poprawnego ich przestrzegania.

25. Nowi święci i niektóre spośród nowych prefacji mogą i powinny być dodane do mszału z 1962 r.[9] zgodnie z rozporządzeniami, które zostaną wydane w przyszłości.

26. Zgodnie z tym, co jest przewidziane przez artykuł 6 motu proprio Summorum Pontificum, czytania w Mszach według mszału z 1962 r. mogą być wykonywane albo wyłącznie po łacinie, albo po łacinie i następnie w języku narodowym, albo, w mszach czytanych, wyłącznie w języku narodowym.

27. Jeśli chodzi o normy dyscyplinarne związane z celebracją, stosuje się dyscyplinę kościelną zawartą w Kodeksie Prawa Kanonicznego z 1983 r.

28. Ponadto, na mocy swojego charakteru jako prawa specjalnego, motu proprio Summorum Pontificum w swoim własnym zakresie znosi wszystkie przepisy prawa, związane ze świętymi obrzędami, promulgowane po 1962 r. nie dające się zastosować do rubryk ksiąg liturgicznych obowiązujących w 1962 r.

Bierzmowanie i udzielanie Święceń
29. Pozwolenie na użycie starszej formuły obrzędu bierzmowania zostało potwierdzone przez motu proprio Summorum Pontificum (art. 9, par. 2). Tak więc w formie nadzwyczajnej nie jest konieczne użycie nowszej formuły papieża Pawła VI, która znajduje się w Ordo Confirmationis.

30. Jeśli chodzi o tonsurę, niższe święcenia i subdiakonat, motu proprio Summorum Pontificum nie wprowadza żadnej zmiany w dyscyplinie Kodeksu Prawa Kanonicznego z 1983 r. W konsekwencji w instytutach życia konsekrowanego i stowarzyszeniach życia apostolskiego, które podlegają Papieskiej Komisjii Ecclesia Dei, każdy, kto złożył uroczyste śluby albo na stałe został włączony do kapłańskiego instytutu życia apostolskiego, zostaje inkardynowany jako duchowny w instytucie albo stowarzyszeniu po otrzymaniu święceń diakonatu, w zgodzie z kan. 226, par. 2 Kodeksu Prawa Kanonicznego.

31. Jedynie w instytutach życia konsekrowanego i stowarzyszeniach życia apostolskiego podlegających Papieskiej Komisji Ecclesia Dei, oraz tam, gdzie zachowuje się używanie ksiąg liturgicznych formy nadzwyczajnej, dozwolone jest użycie Pontificale Romanum z 1962 r. przy udzielaniu wyższych i niższych święceń.

Breviarium Romanum
32. Art. 9 par. 3 motu proprio Summorum Pontificum daje duchownym prawo używania brewiarza (Breviarium Romanum) obowiązującego w 1962 r., który powinien być odmawiany w całości i po łacinie.

Święte Triduum
33. Jeśli jest zdatny kapłan, grupa wiernych przywiązana do wcześniejszej tradycji liturgicznej może również celebrować święte Triduum w formie nadzwyczajnej. W przypadku, gdy nie byłoby kościoła lub oratorium przeznaczonego wyłącznie dla tych celebracji, proboszcz lub Ordynariusz mają podjąć decyzje najprzychylniejsze dobru dusz, w porozumieniu z kapłanem, nie wykluczając możliwości powtórzenia celebracji świętego Triduum w tym samym kościele.

Ryty własne zakonów
34. Dozwolone jest używanie ksiąg liturgicznych właściwych dla zakonów i obowiązujących w 1962 r.

Pontificale Romanum i Rituale Romanum
35. Zgodnie z n. 28 niniejszej Instrukcji i z zachowaniem tego, co jest przepisane przez n. 31, dozwolone jest używanie Pontyfikału Rzymskiego i Rytuału Rzymskiego, a także Ceremoniału Biskupów, obowiązujących w 1962.

W trakcie audiencji w dniu 8 kwietnia 2011, udzielonej Kardynałowi Przewodniczącemu Papieskiej Komisji Ecclesia Dei, Najwyższy Pasterz Benedykt XVI zaaprobował niniejszą Instrukcję i polecił jej opublikowanie.

Dan w Rzymie, w siedzibie Papieskiej Komisji Ecclesia Dei, 30 kwietnia 2011, we wspomnienie świętego Piusa V.

Kard. William Levada,

Przewodniczący

ks. prałat Guido Pozzo,

Sekretarz

piątek, 13 maja 2011

Dokumenty Watykanu

Stolica Apostolska przedstawi 13 maja instrukcję na temat stosowania listu apostolskiego dotyczącego sprawowania Mszy św. w rycie przedsoborowym.

Natomiast 16 maja Watykan przedstawi list okólny do biskupów świata, w sprawie wytycznych odnośnie postępowania w przypadkach nadużyć seksualnych osób duchownych wobec nieletnich.

Powszechna Instrukcja Papieskiej Komisji Ecclesia Dei na temat stosowania Listu Apostolskiego - Motu Proprio „Summorum Pontificum” - ukaże się wraz z notą wyjaśniającą po łacinie, włosku, francusku, angielsku, niemiecku, hiszpańsku i portugalsku. Jak wiadomo ten wydany 7 lipca 2007 r. Dokument Benedykta XVI dotyczy stosowania liturgii rzymskiej sprzed reformy z 1970 r. Papież zniósł w nim ograniczenia dotyczące korzystania z tradycyjnego mszału.

Jak twierdzi watykanista turyńskiego dziennika „La Stampa”, Andrea Tornielii instrukcja potwierdza, że motu proprio Summorum Ponticum jest powszechnym prawem Kościoła i wszyscy są zobowiązani do jego stosowania, a także zapewnienia, aby było realizowane. Stwierdza też, że należy zapewnić możliwości sprawowania Mszy św. „trydenckiej” wszędzie tam, gdzie istnieją grupy wiernych, nie precyzując, jak wiele osób powinno taką grupę tworzyć.

Przygotowywany dokument powiada, że kandydaci do kapłaństwa powinni poznać język łaciński i sposób sprawowania Mszy św. według rytu trydenckiego. Precyzuje, że „sacerdos idoneus”- kapłan który może celebrować tę liturgię nie musi być ekspertem języka łacińskiego. Wystarczy, że potrafi czytać i rozumie, co czyta i wypowiada podczas liturgii. Jednocześnie zaznaczono, że biskupi nie mogą wydawać norm ograniczających uprawnienia zawarte w motu proprio czy zmieniające warunki, w jakich można z nich korzystać. W rycie przedsoborowym, tam gdzie istnieje stabilna grupa wiernych, przywiązanych do liturgii łacińskiej, może być również sprawowane Triduum Paschalne. Natomiast członkowie zakonów mogą sprawować liturgię we właściwych swojej rodzinie zakonnej rytach w języku łacińskim, tak jak miało to miejsce przed reformą z roku 1970.

Natomiast w poniedziałek 16 maja watykańskie Biuro Prasowe opublikuje List Okólny Kongregacji Nauki Wiary, mający dopomóc konferencjom biskupim w przygotowaniu wytycznych w sprawie postępowania w przypadkach nadużyć seksualnych osób duchownych wobec nieletnich. Dokument ten zostanie opublikowany również po polsku i zostanie opatrzony notą syntetyzującą.

KAI

poniedziałek, 25 kwietnia 2011

Jan Paweł II beatyfikowany 1 maja 2011r.


W Watykanie za zgodą papieża Benedykta XVI ogłoszony został dekret o cudzie dokonanym za wstawiennictwem Jana Pawła II. Zamyka to formalnie proces beatyfikacji papieża Polaka. Benedykt XVI ogłosił, że do wyniesienia na ołtarze dojdzie 1 maja 2011 roku.

Cudowne uzdrowienie

Do beatyfikacji wybrano trudny, niewytłumaczalny z medycznego punktu widzenia, przypadek całkowitego ustąpienia objawów zaawansowanej choroby Parkinsona u francuskiej zakonnicy Marie Simon-Pierre. Dwa miesiące po śmierci Jana Pawła II modliła się ona do niego z całą swą wspólnotą zakonną.
Dokumentację w sprawie cudu zaaprobowały na przełomie listopada i grudnia komisje lekarzy i teologów w Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych. We wtorek cud został uznany przez komisję kardynałów. Dekret w tej sprawie z prośbą o jego aprobatę został przekazany Benedyktowi XVI wyjątkowo szybko, zaledwie trzy dni po głosowaniu kardynałów.

Santo subito
Proces beatyfikacyjny Jana Pawła II rozpoczął się niedługo po jego śmierci, w czerwcu 2005 roku. Papież skorzystał z przysługującego mu prawa i uchylił regułę pięciu lat, które muszą upłynąć od śmierci kandydata na ołtarze.
– Bardzo się cieszę z tego niezwykle szybkiego zakończenia procesu beatyfikacyjnego naszego umiłowanego papieża Jana Pawła II – powiedział prymas Polski abp Józef Kowalczyk po tym, jak ogłoszono termin beatyfikacji. – Właśnie spełnia się pragnienie milionów ludzi, wyrażane już na pogrzebie Jana Pawła II wołaniami „Santo subito” – dodał.
– Jesteśmy szczęśliwi, że proces doszedł do końca, że jest dekret, że to, o co prosili ludzie: „Santo subito”, spełnia się – powiedział wieloletni sekretarz Jana Pawła II, metropolita krakowski kard. Stanisław Dziwisz. Zaznaczył, że czekamy jeszcze na samą ceremonię beatyfikacji, wyznaczoną 1 maja. W tym roku tego właśnie dnia przypada święto Bożego Miłosierdzia, a Jan Paweł II zmarł w 2005 r. w jego przeddzień. – Tajemnica o Bożym Miłosierdziu związała się z jego życiem i tu w Polsce, i w czasie całego pontyfikatu – podkreślił.

Radość francuskich katolików
Ks. Bernard Podvin, Rzecznik prasowy episkopatu Francji powiedział, że ogłoszenie daty beatyfikacji Jana Pawła II jest „wielką radością dla wszystkich katolików i dumą Francji”. Podkreślił, że katolicy na całym świecie żywią wielki szacunek dla polskiego papieża, ale był on także szanowany przez ludzi nienależących do Kościoła rzymskokatolickiego. – To także duma dla katolików we Francji, ponieważ ta beatyfikacja jest związana z cudownym uzdrowieniem francuskiej siostry, Marie Simon-Pierre. Otrzymujemy w ten sposób owoc duchowy i jesteśmy z tego zarazem dumni i wzruszeni – dodał. Ks. Podvin zaznaczył, że siostra Marie Simon-Pierre jest kobietą „skromną, delikatną, bardzo przywiązaną do papieża Jana Pawła II przez swoją wiarę, a także przez fakt, że Ojciec Święty też cierpiał na chorobę Parkinsona”.
Odszedł w opinii świętości

Uroczystość wyniesienia Jana Pawła II na ołtarze przypadnie akurat w Niedzielę Miłosierdzia Bożego, święta ustanowionego przez niego samego, przypadającego zawsze w pierwszą niedzielę po Wielkanocy.
Beatyfikacja Jana Pawła II będzie pierwszą beatyfikacją, jakiej dokona Benedykt XVI. Stanowi to odstępstwo od zasady wprowadzonej przez obecnego papieża, który na początku pontyfikatu zrezygnował z przewodniczenia uroczystościom beatyfikacyjnym, powierzając to zadanie swym delegatom i dokonywał wyłącznie kanonizacji.

Jan Paweł II odszedł 2 kwietnia 2005 roku w opinii świętości. Podczas ceremonii pogrzebowej w Rzymie zgromadzeni na Placu Świętego Piotra wznosili transparenty z napisem „Santo subito”, czyli „Święty natychmiast”.
Papież Polak zasiadał na Stolicy Piotrowej ponad 26 lat. Był pierwszym od ponad 450. lat biskupem Rzymu nie pochodzącym z Włoch. Jego pontyfikat, trzeci pod względem długości w dziejach, wywarł szczególny wpływ na losy Kościoła katolickiego, ale również polityki światowej.

Polski papież nie tylko Polaków
Nazywany papieżem pielgrzymem, Jan Paweł II odbył 104 podróże zagraniczne, odwiedzając 129 krajów. Spotykał się z ludźmi cierpiącymi głód i nędzę materialną i niestrudzenie docierał wszędzie tam, gdzie były łamane prawa człowieka do wolności i godnego życia. Nie wahał się zajmować stanowiska w sprawie konfliktów politycznych i trudnych problemów społecznych. Bardzo intensywnie angażował się w działania na rzecz porozumienia między wyznawcami chrześcijaństwa, judaizmu oraz islamu. Był pierwszym papieżem, który odwiedził kościół protestancki oraz synagogę, a także rozpoczął publiczny dialog głowy Kościoła katolickiego z muzułmanami. Podczas historycznej wizyty w meczecie Omajadów w 2001 roku, z udziałem Wielkiego Muftiego Syrii, szejka Ahmeda Kuftaro, papież wyraził nadzieję, że to spotkanie przyczyni się do lepszego zrozumienia między chrześcijanami i muzułmanami.

Dziękczynne czuwanie
W piątek wieczorem we wszystkich katedrach diecezjalnych w Polsce stypendyści fundacji episkopatu Dzieło Nowego Tysiąclecia organizują czuwanie modlitewne w podziękowaniu za zakończenie procesu beatyfikacyjnego Jana Pawła II. Metropolita warszawski kard. Kazimierz Nycz, który jest także przewodniczącym fundacji poinformował, że czuwania dziękczynne odbędą się z inicjatywy młodzieży. Jak napisali w swoim apelu stypendyści fundacji, ogłoszenie decyzji o beatyfikacji papieża Polaka, to „jedna z najradośniejszych chwil w polskiej historii”. „Uroczystość beatyfikacji zwieńczy wspaniałe życie i Pontyfikat naszego Rodaka” – czytamy. Podkreślili, że dziś „wszyscy możemy być dumni, że Ojczyzna wydała na świat tak wielkiego Człowieka”.

(Źródło: PAP)

poniedziałek, 14 marca 2011

Wielki Post



"Oto nadchodzi Twój dzień, w którym wszystko na nowo rozkwita; obyśmy także odnowieni przez łaskę mogli śpiewać nową pieśń".
Powyższe słowa hymnu wielkopostnego stanowią hasło życia Kościoła w tym okresie. Mamy odnowić nasze życie duchowe przez udział w życiu Chrystusa zmartwychwstałego. Wielki Post jest przygotowaniem na największą uroczystość roku kościelnego, ale jest również zapoczątkowaniem naszego udziału w misterium wielkanocnym. Okres Wielkiego Postu to okres wytężonej pracy duchowej i obfitego wylewu łaski Bożej.
Oficjalna nazwa Wielkiego Postu brzmi "Święta Czterdziestnica" (Quadragesima). Okres 40-dniowy został uświęcony w dziejach zbawienia. Mojżesz przebywał 40 dni na rozmowie z Bogiem, Eliasz odbył 40-dniową pielgrzymkę do góry Horeb, 40 lat trwała wędrówka Izraelitów do Ziemi Obiecanej, aż do zupełnego odnowienia narodu przez wymarcie pokolenia, które buntowało się przeciw woli Bożej. Wreszcie Syn Boży poprzedził swoją działalność 40-dniowym pobytem na pustyni, spędzonym na modlitwie i poście. Za przykładem Zbawiciela Kościół poświęca 40 dni na odnowienie życia duchowego swoich dzieci. W Wielkim Poście mamy ćwiczyć się w zwyciężaniu pokus przez modlitwę, post i jałmużnę. Przez modlitwę nabywamy pokory, uznajemy bowiem naszą zależność od Boga, naszą słabość i grzeszność.
W okresie Wielkiego Postu mamy się zajmować "słowem, które pochodzi z ust Bożych", czytając Pismo Święte i słuchając kazań. Ponieważ nie możemy spędzić 40 dni w oderwaniu od świata, odprawmy przynajmniej krótsze rekolekcje. Przede wszystkim bierzmy udział w liturgii. W miarę możności bierzmy również udział w nabożeństwach ku czci Męki Pańskiej: Gorzkich Żalach i Drodze Krzyżowej.
W Wielkim Poście mamy praktykować jałmużnę. "Posty chrześcijan mają porastać tłustością zasług przez hojne jałmużny i opiekę nad ubogimi. To co odejmujemy sobie, obracajmy na chorych i biedaków.Przyłóżmy się do tego aby wszyscy jednymi usty błogosławili Boga. Grzechy zmywane wodą chrztu albo łzami pokuty, mogą być zmywane także przez jałmużnę. Bo Pismo Święte mówi: "Jak woda gasi ogień, tak jałmużna gasi grzechy".
Kościół wzywa wszystkie swoje dzieci, aby rozważając Mękę Pańską oczyszczały się przez szczerą skruchę i uczynki pokutne. "Rozdzierajcie serca wasze, a nie szaty wasze, nawróćcie się do Pana, Boga waszego". Wszyscy wierni zobowiązani są dążyć do całkowitego wyzwolenia z grzechu i pełnej czystości duszy, należy zatem dołożyć starań, aby usunąć z serca najtajniejsze nawet skazy i oczyścić duszę ze wszystkiego, co tłumi jej jasność.

niedziela, 6 lutego 2011

Modlitwa Różańcowa


W małej izdebce, tuż obok łóżka,
Z różańcem w ręku klęczy staruszka
Czemuż to babciu mówisz pacierze?
Bo ja w ich siłę naprawdę wierzę.
Wierzę, że te małe paciorki z dębiny
Moc mają ogromną, odpuszczają winy
Gdy zawiodą lekarze, gdy znikąd pomocy
Ja, grzesznik niegodny, korzystam z ich mocy
Pierwsza dziesiątka jest za papieża
Niech nami kieruje, Bogu powierza.
Druga w intencji całego Kościoła
Modlitwą silny wszystkiemu podoła.
Trzecia za męża, co zmarł i już jest w niebie
A może w czyśćcu, lub większej potrzebie
Czwartą odmawiam w intencji syna...
Przy tych słowach staruszka płakać zaczyna
Był dobry chłopak, lecz od ojca pogrzebu
Odwrócił się od Boga, złorzeczył niebu
Nie rozumiał, że Bóg w swojej miłości
Dał wolną wolę dla całej ludzkości.
Zaś człowiek dar ten bezcenny i hojny
Zamienił na chciwości, wyzysk i wojny
I teraz, gdy wypadek czy wojenna trwoga
Nie wini siebie, lecz zawsze Boga.
Myślałam, że syn, gdy założył rodzinę,
Gdy wziął na ręce swą pierwszą dziecinę,
Zrozumiał swe błędy, cel odnalazł w życiu
Lecz on mimo rodziny, pogrążył się w piciu.
Awantury, alkohol, płacz i siniaki
Czemu swym dzieciom los zgotował taki?
Nie było miłości, pieniędzy, jedzenia,
Spokój był tylko, gdy szedł do więzienia.

Ja zaś przez lata biorąc różaniec do ręki,
Bogu polecam swych wnucząt udręki,
Lecz syn w nałogu trwał dalej uparty,
Z czwartej dziesiątki robił sobie żarty.
"Lepiej piątą odmawiaj sama za siebie
Bo żyjesz tylko o wodzie i chlebie.
Na nic te posty i twoje modły,
Bo los już taki musi być podły."
Płacze staruszka, drżą wątłe ramiona.
Wie, że jest chora, niedługo skona.
Co będzie z synem, z jego rodziną?
Czy znajdą drogę prawdziwą, jedyną?
I zmarła nieboga. Wezwano syna
Ten twardo powiedział - nie moja to wina.
Lecz widząc w trumnie matki swej trupa,
Poczuł jak mu pęka na sercu skorupa.
Zobaczył różaniec swej zmarłej matki,
W miejscu czwartej dziesiątki zupełnie gładki.
Nie ma paciorków - patrzy i nie wierzy,
Palcami starte od milionów pacierzy.
Tylko piąta dziesiątka była jak nowa,
Przypomniał swe kpiące o niej słowa.
Na palcach zobaczył od łańcuszka rany,
Wybacz mi - krzyknął - Boże mój kochany!
Ożyło w końcu syna sumienie,
Przysięgam ci matko, że ja się zmienię.
Całował zimne swej matki dłonie,
Twarz łzami zoraną i siwe skronie.
Rzucił nałogi, oddał się Bogu,
Szczęście gościło w ich domu progu.
I codziennie wieczorem, całą rodziną,
Różaniec mówili za matki przyczyną..

autor - Jacek Daniluk z Białej Podlaskiej

piątek, 14 stycznia 2011

Jan Paweł II błogosławionym!


Ojciec Święty Benedykt XVI podpisał dekret o uznaniu cudu za wstawiennictwem Jana Pawła II. Decyzja ta kończy cały proces beatyfikacyjny papieża-Polaka. Beatyfikacja ma odbyć się 1 maja.

Dekret o uznaniu cudu opublikowało w południe biuro prasowe Stolicy Apostolskiej po audiencji, na której Benedykt XVI przyjął prefekta Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych kardynała Angelo Amato.

Beatyfikacja Jana Pawła II odbędzie się 1 maja w Niedzielę Miłosierdzia Bożego. Ojciec Święty zmarł 2 kwietnia 2005 roku, w wigilię tej uroczystości.

Uroczystościom beatyfikacyjnym 1 maja na Placu św. Piotra w Rzymie przewodniczyć będzie sam Benedykt XVI.

czwartek, 6 stycznia 2011

Objawienie Pańskie

"Obchodzimy dzień święty, wsławiony trzema cudami: dzisiaj gwiazda przywiodła Mędrców do żłóbka, dzisiaj na godach woda przemieniła się w wino, dzisiaj Chrystus chciał być ochrzczony w Jordanie przez Jana, aby nas zbawić" (antyfona do Magnificat). W dzisiejszym dniu czcimy objawienie się Boga w widzialnej postaci. Wcielony Bóg objawił się poganom w osobach Mędrców, narodowi wybranemu przy chrzcie w Jordanie i swoim uczniom przez cud dokonany w Kanie Galilejskiej.

Oficjalna nazwa święta brzmi: Epifania. Terminem tym Grecy określali uroczysty wjazd władcy. Święcimy dzisiaj przybycie na ziemię wielkiego Króla, którego panowanie ogarnia nie tylko wszystkie kraje, ale cały wszechświat. Chrystus Król nawiedza dzisiaj swój Kościół - wiekuistą Jerozolimę, obdarzając ją skarbami łaski. Do Kościoła powołane są wszystkie narody. Cała tradycja chrześcijańska widzi w Mędrcach ze Wschodu pierwociny narodów pogańskich. Za nimi w bramy Kościoła Chrystusowego wchodzą coraz to nowe ludy. W ten sposób spełnia się proroctwo Izajasza, które czytamy dziś w lekcji mszalnej (Iz, 60, 1-6).

"Wstań, oświeć się, Jeruzalem, bo przyszła światłość twoja, a chwała Pańska wzeszła nad tobą. Bo oto ciemności okryją ziemię i mrok narody; ale nad tobą wzejdzie Pan, a chwała jego nad tobą widziana będzie. - I będą chodzić narody w światłości twojej, a królowie w jasności wzejścia twojego. Podnieś wokoło oczy twoje i oglądaj: ci wszyscy zgromadzili się, przyszli do ciebie; synowie twoi z daleka przyjdą, a córki twoje z boku powstaną. Wtedy zobaczysz i opływać będziesz; zadziwi się i rozszerzy się serce twoje, gdy się obróci ku tobie bogactwo morza, moc poganów przyjdzie do ciebie. Powódź wielbłądów okryje cię, wielbłądy prędkie z Madianu i Efy; wszyscy z Saby przyjdą, złoto i kadzidło przynosząc i chwałę Pana rozgłaszając." Iz 60, 1-6