sobota, 31 października 2020

Wspomnienie Wszystkich Wiernych Zmarłych - 02 listopada – Msza Święta Requiem o godzinie 19.30

Requiem aeternam donna eis, Domine.

 Obchód Dnia Zadusznego zainicjował w 998 r. św. Odylon (+ 1048) - czwarty opat klasztoru benedyktyńskiego z Cluny (Francja). Praktykę tę początkowo przyjęły klasztory benedyktyńskie, ale wkrótce za ich przykładem poszły także inne zakony i diecezje. W XIII w. święto rozpowszechniło się na cały Kościół Zachodni. W wieku XIV zaczęto urządzać procesję na cmentarz do czterech stacji. Piąta stacja odbywała się już w kościele, po powrocie procesji z cmentarza. Przy stacjach odmawiano modlitwy za zmarłych i śpiewano pieśni żałobne. W Polsce tradycja Dnia Zadusznego zaczęła się tworzyć już w XII w., a z końcem wieku XV była znana w całym kraju. W 1915 r. papież Benedykt XV, na prośbę opata-prymasa benedyktynów zezwolił, aby tego dnia każdy kapłan mógł odprawić trzy Msze święte: w intencji poleconej przez wiernych, za wszystkich wiernych zmarłych i według intencji Ojca Świętego.

[Mszał Rzymski opracowany  przez o.o. benedyktynów tynieckich, Poznań 1963]



piątek, 30 października 2020

Uroczystość Wszystkich Świętych (01 listopada ) – Msza Święta o godzinie 15.00

Oprócz świętych, którym poświęcono osobny dzień w roku kościelnym, w niebie przebywa niezliczona rzesza wybranych «ze wszystkich narodów i pokoleń, i języków», ze wszystkich stanów i zawodów (lekcja). Dzisiaj Kościół oddaje cześć tym wszystkim, którzy weszli już do chwały niebieskiej, a dzieciom swoim pielgrzymującym jeszcze na tej ziemi wskazuje drogę, która ich starszych braci zawiodła do świętości (ewangelia).

Uroczystość ku czci Wszystkich Świętych obchodzono na Wschodzie już w IV w. Na Zachodzie zbiorowy kult świętych rozpoczął się od poświęcenia dawnego Panteonu na kościół Matki Bożej i wszystkich świętych męczenników w dniu 13 maja 608 r. W następnym wieku zmieniono tytuł świątyni na kościół Matki Bożej, męczenników i wszystkich sprawiedliwych. Wreszcie w roku 835 papież Grzegorz IV wyznaczył dzień 1 listopada na uroczystość Wszystkich Świętych.

[Mszał Rzymski opracowany  przez o.o. benedyktynów tynieckich, Poznań 1963]

CZEŚCI  STAŁE MSZY: Msza II, Credo VI

   Po Mszy świętej Litania do Wszystkich Świętych po łacinie ( śpiewana) oraz modlitwa przebłagalna za ostatnie profanacje, bezczeszczenia kościołów w naszej Ojczyźnie, pomników świętych, nienawiść, znieważanie, przekleństwa, grzechy aborcji, okultyzmu i bałwochwalstwa dokonywane w tych dniach, a także wszelką demoralizację w miejscach publicznych.



piątek, 23 października 2020

Uroczystość Chrystusa Króla (25 października) – Msza święta o godzinie 15.00

Christus vincit! Christus regnat ! Christus imperat!

 Chrystus jest Królem wszechrzeczy, ponieważ jest Synem Bożym i Odkupicielem ludzkości. Jego nauka jest podstawą ładu w życiu ludzi. Dzięki jej spełnianiu może zaistnieć «królestwo sprawiedliwości, miłości i pokoju» (prefacja). Święto Chrystusa Króla, ustanowione przez papieża Piusa XI w 1925 roku, obchodzi się w ostatnią niedzielę października, bezpośrednio przed uroczystością Wszystkich Świętych i Dniem Zadusznym, aby uwydatnić zjednoczenie się w Chrystusie trzech części Jego Królestwa: Kościoła walczącego, triumfującego i cierpiącego.

„ Panować będzie od morza do morza i od rzeki aż po krańce ziemi. I uwielbią go wszyscy królowie, wszystkie narody będą mu służyły ” (Graduał)

[Mszał Rzymski opracowany  przez o.o. benedyktynów tynieckich, Poznań 1963]

 CZEŚCI  STAŁE MSZY: Msza II, Credo VI



sobota, 17 października 2020

 LIST OTWARTY 
POLSKICH LEKARZY KATOLICKICH

W SPRAWIE ZAGROŻEŃ ZWIĄZANYCH Z PRZYJMOWANIEM KOMUNII ŚWIĘTEJ NA RĘKĘ

Jego Ekscelencja

Ksiądz Arcybiskup Stanisław Gądecki

Przewodniczący

Konferencji Episkopatu Polski

Skwer Kard. Stefana Wyszyńskiego 6

01-015 Warszawa

Do Biskupów, Kapłanów oraz Sióstr i Braci w wierze Kościoła katolickiego

Zaniepokojeni jesteśmy faktem, że w ostatnich miesiącach ze strony wielu kapłanów płynie zachęta (a w niektórych parafiach wręcz nakaz!) do przyjmowania Komunii Świętej na rękę jako formy bardziej higienicznej i rzekomo chroniącej wiernych przed zakażeniem SARS-CoV-2.

Nie wiemy, na jakiej podstawie, a zwłaszcza w oparciu o jakie badania naukowe zbudowano taką tezę i jakie przesłanki medyczne ją potwierdzają. Uważamy, że z punktu widzenia medycznego nie można traktować udzielania Komunii Świętej na rękę jako formy bardziej bezpiecznej niż przyjmowanie Komunii Świętej do ust.

Ludzkie ręce stanowią miejsce kontaktu pomiędzy środowiskiem zewnętrznym człowieka a jego ciałem. Prace wielu autorów podkreślają, że na naszych dłoniach mogą znajdować się bardzo liczne drobnoustroje potencjalnie chorobotwórcze. A są to między innymi: Staphylococcus aureus – bakteria wywołująca ropne infekcje skóry i tkanki podskórnej oraz posocznicę; bakterie z grupy Salmonella – odpowiedzialne za zatrucia pokarmowe; pałeczki Escherichia coli – powodujące zatrucia pokarmowe, zapalenia dróg moczowych, zatok, a nawet prowadzące do sepsy; pałeczki z rodzaju Campylobacter – wywołujące ostre biegunki; jaja różnych pasożytów, np.: Enterobius vermicularis – odpowiadający za owsicę u dzieci i dorosłych, oraz cysty pierwotniaków, np.: Giardia lamblia – powodujące uporczywą lambliozę. Mogą być także obecne grzyby wywołujące grzybicę skóry czy wirusy jak np.: wirus WZW typu A – wywołujący żółtaczkę pokarmową, rotawirusy – odpowiedzialne za biegunki, bóle brzucha, a także wirusy grypy czy wiele odmian koronawirusów, o których tak wiele ostatnio słyszymy. Nawet jeżeli przed wejściem do kościoła spryskamy nasze ręce środkiem dezynfekcyjnym, to musimy pamiętać, że w czasie trwania Mszy Świętej będą one dotykały rzeczy lub miejsc, których nie odkaziliśmy, np. ławek, ubrania, okularów, włosów, a także pieniędzy (będących siedliskiem bardzo wielu zarazków) składanych na tacę.

Zatem wyciągnięta ręka do Komunii Świętej to potencjalne źródło zakażenia. Dlatego pragniemy zwrócić uwagę na bardzo ważny punkt postępowania epidemiologicznego, jaki stanowi hamowanie drogi zakażenia poprzez eliminowanie miejsc mogących być jego potencjalnym źródłem. Otóż udzielając Komunii Świętej na rękę, robimy właściwie coś odwrotnego, bo poszerzamy możliwe źródło zakażenia o dodatkowy element, jaki stanowi na tej drodze wyciągnięta ręka wiernego.

Należy także wspomnieć o jeszcze innym ważnym aspekcie udzielania Komunii Świętej, a mianowicie przyjmowanej w tym momencie postawie (stojącej bądź klęczącej). Uważamy, że z punktu widzenia epidemiologicznego również postawa stojąca sprzyja rozszerzaniu się infekcji, bardziej bowiem naraża kapłana oraz wiernego na wzajemne zakażenie drogą kropelkową i powietrzną wydychanymi wirusami przez to, że ich drogi oddechowe (usta i nos), a także spojówki oczu są w bardzo bliskiej odległości. Odwrotnie jest w postawie klęczącej – usta, nos i oczy są na różnych wysokościach i w większej odległości, co utrudnia przedostawanie się zarazków.

Podsumowując, należy stwierdzić, że z punktu widzenia medycznego udzielanie Komunii Świętej bezpośrednio do ust i w postawie klęczącej jest formą zdecydowanie bezpieczniejszą i właściwszą niż przyjmowanie Komunii Świętej do ręki i na stojąco.

W trosce o zdrowie wiernych pragniemy gorąco zaapelować do Episkopatu Polski, biskupów i wszystkich kapłanów o rychły powrót do udzielania Ciała Pańskiego do ust i w postawie klęczącej.

Szczęść Boże!

W imieniu polskich lekarzy popierających list otwarty, z uprzejmą prośbą o jego przesłanie do wszystkich Członków Episkopatu Polski

dr hab. n. med. Marek Baltaziak; patomorfolog

prof. dr hab. n. med. Maria Elżbieta Sobaniec-Łotowska; patomorfolog

prof. dr hab. n. med. Stanisław Sulkowski; patomorfolog


Lista polskich lekarzy katolickich popierających list otwarty w sprawie przyjmowania Komunii Świętej

Lek. Irena Andrusewicz-Szrot; anestezjologia

Dr n. med. Tadeusz Borowski-Beszta; psychiatria

Lek. Danuta Kossakiewicz; rehabilitacja

Lek. Kazimiera Pawłowska; pediatria

Lek. Alicja Przekop; choroby wewnętrzne

Prof. dr hab. n. med. Janusz Popko; chirurgia urazowo—ortopedyczna

Lek. Olga Szeląg; pediatria

Lek. Małgorzata Skibko; położnictwo i ginekologia

Lek. Wiesław Skibko; anestezjologia

Lek. Anna Grygorczyk; psychiatria

Lek. Justyna Piłasiewicz; psychiatria

Dr hab. n. med. Jolanta Wasilewska; pediatria i alergologia

Lek. Tadeusz Wasilewski; położnictwo i ginekologia

Dr n. med. Janusz Korfel; choroby wewnętrzne, endokrynologia, diabetologia

Dr n. med. Henryk Midro; psychiatria

Prof. dr hab. n. med. Maria Elżbieta Sobaniec-Łotowska; patomorfologia

Lek. Jan Kazimierz Tołwiński; neurologia

Dr n. med. Ewa Wasilewska; choroby wewnętrzne i hematologia

Lek. Wiesława Holak-Tałałaj; okulistyka

Lek. Janina Ziółkowska; medycyna pracy

Lek. Maria Konstantynowicz; laryngologia

Lek. Barbara Bińczak; stomatologia

Dr hab. n. med. Marek Baltaziak, patomorfologia

Lek. Józefa Borowska; radiodiagnostyka

Lek. Zenobia Borowska-Węsław; pediatria

Lek. Karolina Siemienowicz; medycyna rodzinna

Lek. Magdalena Dylewska; pediatria

Dr n. med. Monika Jedynak; anestezjologia

Lek. Monika Korfel; położnictwo i ginekologia

Dr n. med. Lucjan Słomkiewicz; położnictwo i ginekologia

Dr n. med. Anna-Maria Korfel; onkologia i radioterapia

Dr hab. n. med. Agnieszka Korfel; onkologia, hematologia

Lek. Aleksander Korfel

Lek. Alexandra Korfel

Lek. Hubert Czerniak; choroby wewnętrzne

Dr n. med. Jan Szafraniec; psychiatria

Lek. Wanda Rzeszut; psychiatria

Prof. dr hab. n. med. Stanisław Sulkowski; patomorfologia

Dr hab. n. med. Joanna Maria Łotowska; patomorfologia

Dr n. med. Henryka Sobaniec; protetyka

Lek. Milena Żochowska-Sobaniec; pediatria

Prof. dr hab. n. med. Wojciech Sobaniec; neurologia dziecięca

Dr n. med. Stefan Sobaniec; stomatologia

Lek. Danuta Tarasiuk; medycyna rodzinna

Prof. dr hab. n. med. Krystyna Lisiecka-Opalko; stomatologia zachowawcza i fizjoterapia

Dr hab. n. med. Danuta Kijak; stomatologia zachowawcza i fizjoterapia

Prof. dr hab. n. med. Urszula Łebkowska; radiodiagnostyka

Dr hab. n. med. Wojciech Łebkowski; neurochirurgia

Dr n. med. Maria Rydzewska-Dudek; medycyna sądowa

Lek. Urszula Łapińska; choroby wewnętrzne, diabetologia; zdrowie publiczne

Dr hab. n. med. Anna Hryniewicz; choroby wewnętrzne

Prof. dr hab. n. med. Elżbieta Tryniszewska; pediatria i immunologia kliniczna

Prof. dr hab. n. med. Ryszard Rutkowski; choroby wewnętrzne i alergologia

Prof. dr hab. n. med. Maciej Kaczmarski; pediatria

Dr n. med. Anna Iwaszkiewicz-Pawłowska; pediatria

Lek. Ewa Baltaziak; dermatologia

Dr n. med. Dorota Korol; alergologia, pediatria

Dr n. med. Magda Szymańska; ginekologia, naprotechnologia

Lek. Monika Skowronek-Płachta; radiodiagnostyka

Dr n. med. Barbara Zarzycka; choroby wewnętrzne, endokrynologia, diabetologia

Lek. Halina Łupińska; alergologia, choroby płuc

Lek. Grażyna Wiśniewska; psychiatria

Prof. dr hab. n. med. Wiesław Zarzycki; choroby wewnętrzne, endokrynologia, abetologia

Lek. Waldemar Ostapiuk; położnictwo i ginekologia

Lek. Cecylia Łuczaj; choroby wewnętrzne


--

Różaniec

 


czwartek, 15 października 2020

XX Niedziela po Zesłaniu Ducha Świętego (18 października) – Msza święta o godzinie 15.00

Niebo jest naszą ojczyzną; na ziemi jesteśmy wygnańcami. Wskutek grzechów własnych i grzechów naszych współbraci doznajemy wielu cierpień (antyfona na wejście). Dostrzegamy w sobie choroby duchowe, które zagrażają życiu łaski (ewangelia). Dlatego z serc naszych wyrywa się modlitwa pełna tęsknoty za wieczną ojczyzną (alleluja, antyfona na ofiarowanie). Wiemy jednak, że Chrystus chce nas zbawić. W Eucharystii podaje nam niebieskie lekarstwo na choroby dusz (sekreta). Eucharystia jest ostoją nadziei i pociechą w naszym wygnaniu (antyfona na komunię).

[Mszał Rzymski opracowany  przez o.o. benedyktynów tynieckich, Poznań 1963] 


środa, 7 października 2020

Różaniec



XIX Niedziela po Zesłaniu Ducha Świętego (11 października) – Msza święta o godzinie 14.15

Wszyscy ludzie są zaproszeni przez Boga na wieczyste gody Jego Syna z odkupioną ludzkością. Wezmą w nich udział tylko ci, którzy dojdą do bram wieczności odziani w godową szatę łaski uświęcającej, którą otrzymaliśmy na Chrzcie św. Zachowanie tej szaty przekracza ludzkie siły. Zbyt często ulegamy złudzeniom, że można się zbawić dzięki własnym wysiłkom. W ciągu dzisiejszej Mszy św. Kościół wielokrotnie nam przypomina radosną prawdę, że Bóg nas prowadzi, obdarza łaską i zbawia.

[Mszał Rzymski opracowany  przez o.o. benedyktynów tynieckich, Poznań 1963]



Liturgiczne wspomnienie – Najświętszej Maryi Panny Różańcowej – 07 października (środa)

Dzisiejsze wspomnienie zostało ustanowione na pamiątkę zwycięstwa floty chrześcijańskiej nad wojskami tureckimi, odniesionego pod Lepanto (nad Zatoką Koryncką) 7 października 1571 r. Sułtan turecki Selim II pragnął podbić całą Europę i zaprowadzić w niej wiarę muzułmańską. Ówczesny papież - św. Pius V, dominikanin, gorący czciciel Matki Bożej - usłyszawszy o zbliżającej się wojnie, ze łzami w oczach zaczął zanosić żarliwe modlitwy do Maryi, powierzając Jej swą troskę podczas odmawiania różańca. Pius V, świadom, komu zawdzięcza cudowne ocalenie Europy, uczynił dzień 7 października świętem Matki Bożej Różańcowej i zezwolił na jego obchodzenie w tych kościołach, w których istniały Bractwa Różańcowe. Klemens XI, w podzięce za kolejne zwycięstwo nad Turkami odniesione pod Belgradem w 1716 r., rozszerzył to święto na cały Kościół. W roku 1883 Leon XIII wprowadził do Litanii Loretańskiej wezwanie "Królowo Różańca świętego - módl się za nami", a w dwa lata później zalecił, by w kościołach odmawiano różaniec przez cały październik.


sobota, 3 października 2020

Różaniec

Różaniec święty w  języku łacińskim odmawiamy przed Mszą świętą o godz. 14.30.

 Zapraszamy do wspólnej modlitwy.

 


XVIII Niedziela po Zesłaniu Ducha Świętego (04 października) – Msza święta o godzinie 15.00

Gdy zaczyna się jesienne zamieranie przyrody, Kościół kieruje naszą myśl ku życiu wiecznemu. Świątynia, w której się gromadzimy, jest symbolem nieba — domu Bożego, dlatego idziemy do niej z radością (ant. na wejście, graduał). Tu otrzymujemy pouczenie o prawdach Bożych oraz przyjmujemy sakramenty, przygotowujące nas na dzień przyjścia Pańskiego (lekcja). W sakramencie Pokuty Chrystus oczyszcza duszę i wlewa w nią nowe siły na pielgrzymowanie ku wieczności, które trwa bez przerwy, wśród codziennych zajęć w domach i warsztatach pracy (ewangelia). Przez Eucharystię Bóg daje nam udział w swoim Bóstwie, przedsmak niebieskiej chwały.

[Mszał Rzymski opracowany  przez o.o. benedyktynów tynieckich, Poznań 1963