Alma Redemptoris Mater, quae pervia caeli
Porta manes, et stella maris, sucurre cadenti,
Surgere qui curat populo: tu quae genuisti,
Natura mirante, tuum sanctum Genitorem,
Virgo prius ac posterius, Gabrielis ab ore
Sumens illud Ave, peccatorum miserere.
Alma Redemptoris Mater (od soboty przed pierwszą niedzielą Adwentu do drugich Nieszporów Matki Boskiej Gromnicznej) jest prawdopodobnie utworem Hermana Contracta. Powitawszy Marię jako dostojną Matkę Odkupiciela, która przez tę godność stała się zawsze otwartą bramą niebios i gwiazdą naszą przewodnią na burzliwym morzu doczesności, błagamy ją, by raczyła wspomóc lud swój, upadły pod brzemieniem grzechów.
Szereg wyrażeń pochwalnych na cześć Maryi, zapożyczonych u św. Fulgencjusza, św. Epifaniusza i Seduliusza, tworzy wieniec najpiękniejszych kwiatów, które składamy w tej antyfonie u stóp Bogurodzicy.
Pierwsze słowo tej ślicznej antyfony, Alma, trudne jest do oddania w nowożytnym języku; łączy ono bowiem dwa pojęcia: dostojności królewskiej i macierzyńskiej dobroci. Maria jest nie tylko Bramą niebios, lecz i Gwiazdą morza; gwiazda polarna, tłumaczy Bossuet, prowadzi żeglarza na bezdrożnych falach oceanu; przeto Najświętsza Panna, która ludzkość zbłąkaną kieruje do portu zbawienia, słusznie jest zwana Stella maris. [s. Maria Renata od Chrystusa, Sentire cum Ecclesia, Warszawa 2002]
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Uwaga: tylko uczestnik tego bloga może przesyłać komentarze.