Św. Wojciech
urodził się w Czechach około roku 956. Pochodził z możnego rodu Sławników. Na cześć
magdeburskiego biskupa Adalberta, pod którego opieka się kształcił, przybrał
jego imię. Święcenia kapłańskie otrzymał
w Pradze w roku 982. Rok później został biskupem Pragi. Z powodu waśni rodowych
opuścił Pragę i w Rzymie wstąpił do klasztoru Benedyktynów. Wezwany przez diecezjan wrócił do Pragi, ale wkrótce musiał
powtórnie ja opuścić. Za pozwoleniem papieża udał się na Węgry i do Polski. Korzystając z
pomocy Bolesława Chrobrego wyruszył na wyprawę misyjną do Prus. Dnia 23
kwietnia 997 roku został zabity przez pogańskich Prusów. Bolesław Chrobry wykupił jego
ciało i złożył je w Gnieźnie. Grób św. Wojciecha stał się podstawą
samodzielnej organizacji Kościoła w Polsce, ponieważ przy nim powstała pierwsza
stolica metropolitalna. Dnia 31 sierpnia 1962 roku papież Jan XXIII ustanowił
św. Wojciecha głównym Patronem Polski razem z Najświętszą Maryją Panna Królową
Polski i św. Stanisławem B.M.
[Mszał Rzymski opracowany przez o.o.
benedyktynów tynieckich, Poznań 1963]
