„ Znak wielki
ukazał się na niebie: niewiasta obleczona w słońce, a księżyc pod jej stopami,
a na głowie korona z gwiazd dwunastu”(antyfona na introit). Maryja z ciałem i
duszą wzięta jest do nieba. Wolna od grzechu pierworodnego i wolna od
wszelkiego grzechu osobistego, jest Maryja wolna także od kary za grzech
pierworodny, tj. od konieczności umierania. Jednakże skoro Chrystus Pan z
całkowitego posłuszeństwa dla polecenia Ojca dobrowolnie przyjął na
siebie gorycz śmierci, i Maryja chciała Mu być podobna w tym, że umarła. Po
Chrystusie Ona jedna jedyna nie tylko z duszą, jak inni święci, lecz także z
ciałem jest wzięta do światłości i chwały uwielbienia w niebie. Maryjo,
która zasiadasz na tronie jako królowa, odziana w słońce, a na głowie masz
koronę z gwiazd dwunastu, jesteś po Jezusie radością i zachwytem aniołów
i świętych, patrzymy ku Tobie, któraś jest dla nas życiem, słodkością i
nadzieją naszą.
(Rozmyślania
liturgiczne – Illuminare 1965)
