Suche dni zimowe

Każda z czterech pór roku rozpoczyna się okresem pokutnym, czyli  suche dni. Zwyczaj ten sięga już pierwszych wieków Kościoła. Suche dni składają się z trzech dni postu: Środy, Piątku i Soboty, z których sobota jest najważniejszym. Celem ich jest poświęcenie Bogu poszczególnych okresów uprawy ziemi i przygotowaniem do święceni duchownych przez pokutę i modlitwę całego Kościoła. Suche dni zimowe przypadające w Adwencie przybrały ponadto charakter przygotowania do świąt.

Środa Suchych Dni Zimowych 19 grudnia

W środę  Kościół wspomina tajemnice wcielenia, która dokonała się  w łonie Najświętszej Maryi Panny. Postać Maryi jest  myślą przewodnią. Do niej słowo Boże przyszło jak rosa z niebios.  Teksty mszalne  wspominają proroctwo Izajasza: „ Oto Dziewica porodzi... ”  i scenę Zwiastowania : „ Oto Ja służebnica Pańska..”.  Środowa msza święta zwana  -  „Mszą złotą”, dała początek roratom, tj. wotywnej Mszy o Matce Bożej. Na ofiarowanie składamy Bogu nasz post.

 Piątek Suchych Dni Zimowych 21 grudnia

W piątek suchodniowy zbierano się w kościele Dwunastu Apostołów, aby za ich orędownictwem przygotować się do święceń przyszłych sług ołtarza. Z tą myślą łączy się dziś myśl oczekiwania Chrystusa. Izajasz opisuje znamiona Królestwa Bożego.  Z  serca Maryi wyrywa się dziękczynienie „ Uwielbia dusza moja Pana . Przez post i umartwienie oczyszczajmy serca nasze, abyśmy byli godni wziąć udział w tajemnicy zbawienia.

                                                               
 Sobota Suchych Dni Zimowych 22 grudnia

Sobota jest najważniejszym dniem z Suchych dni, ponieważ wówczas odbywają się święcenia kapłańskie. W Rzymie, u Świętego Piotra, liturgia zazwyczaj trwała całą noc. Podczas niej czytano Pismo Święte, śpiewano, składano dziesięcinę ze zbiorów, a podczas Mszy udzielano Święceń.  Śpiewy między lekcjami są zapożyczone z Psalmów 79 i 18. W ewangelii słyszymy głos Jana Chrzciciela, który rok rocznie przygotowuje dusze nasze do przyjścia Zbawiciela.

[Illuminare - Rozmyślania liturgiczne ]