Obchód Zmartwychwstania Pańskiego,
które jest główną uroczystością roku kościelnego, poprzedza długie,
trójstopniowe przygotowanie: Przedpoście, Wielki Post i Okres Męki Pańskiej.
Liturgia Przedpościa ukształtowała
się za czasów św. Grzegorza Wielkiego († 604) już po ustaleniu się Wielkiego
Postu. Stanowi ono rodzaj przedsionka do okresu pokuty. Niedziele przedpościa
nazywają się: Siedemdziesiątnica, Sześćdziesiątnica i Pięćdziesiątnica, gdyż
wypadają w siódmym, szóstym i piątym dziesiątku dni przed Wielkanocą.
W Polsce powstały inne nazwy tych
niedziel: Starozapustna, Mięsopustna i Zapustna, ponieważ dawniej w tym czasie
zachowywano łagodniejszy post, odzwyczajając się stopniowo od pewnych pokarmów.
W okresie Przedpościa wolno grać na organach, zakazana jest jednak gra na
innych instrumentach.
Modlitwy i śpiewy niedziel
Przedpościa pochodzą z przełomu VI i VII wieku, kiedy to najazdy barbarzyńców,
trzęsienia ziemi i zarazy zdawały się grozić zagładą Rzymowi i kulturze
chrześcijańskiej. Odzwierciedlają one doskonale stan, w jakim się znalazła
ludzkość pozbawiona łaski uświęcającej. Przygniatają nas grzechy, cierpienia i
śmierć. W naszym ucisku zwracamy się do Zbawiciela (antyfona na wejście, kolekta, graduał, traktus).
Bóg wskazuje nam drogę wyzwolenia: trzeba podbić nasze namiętności, za pomocą
chrześcijańskiej ascezy trzeba dojść do panowania nad sobą (lekcja).
Pan Bóg wzywa ludzi do tej pracy o różnej porze. Jak długo jesteśmy w stanie
doczesnej pielgrzymki, nigdy nie jest za późno. W pracy tej wspomaga nas łaska
płynąca z Ofiary Eucharystycznej.
[Mszał Rzymski opracowany przez o.o. benedyktynów tynieckich,
Poznań 1963]
