Liturgiczne wspomnienie – Św. Wojciecha Biskupa i Męczennika – Głównego Patrona Polski - 23 kwietnia

Św. Wojciech  urodził się w Czechach około roku 956. Pochodził  z możnego rodu Sławników. Na cześć magdeburskiego biskupa Adalberta, pod którego opieka się kształcił, przybrał jego imię. Święcenia  kapłańskie otrzymał w Pradze w roku 982. Rok później został biskupem Pragi. Z powodu waśni rodowych opuścił Pragę  i w Rzymie wstąpił  do klasztoru Benedyktynów. Wezwany przez  diecezjan wrócił do Pragi, ale wkrótce musiał powtórnie ja opuścić. Za pozwoleniem papieża udał  się na Węgry i do Polski. Korzystając z pomocy Bolesława Chrobrego wyruszył na wyprawę misyjną do Prus. Dnia 23 kwietnia 997 roku został zabity przez pogańskich Prusów. Bolesław Chrobry  wykupił jego  ciało i złożył je w Gnieźnie. Grób św. Wojciecha stał się podstawą samodzielnej organizacji Kościoła w Polsce, ponieważ przy nim powstała pierwsza stolica metropolitalna. Dnia 31 sierpnia 1962 roku papież Jan XXIII ustanowił św. Wojciecha głównym Patronem Polski razem z Najświętszą Maryją Panna Królową Polski i św. Stanisławem B.M.

[Mszał Rzymski opracowany  przez o.o. benedyktynów tynieckich, Poznań 1963]