Adwent

Słuszne i zbawienne jest, abyśmy uroczyście święcili, Panie Jezu Chryste, Boże nasz, Adwent Twej chwały i pamiątkę narodzin Twoich wedle ciała. Wierzymy, żeś przed dawnymi czasy przyszedł nas odkupić, daj nam, byśmy przy pełnym  majestatu powtórnym przyjściu Twoim mogli nieść ten widok i, uzyskawszy łaskawe odpuszczenie grzechów, zasłużyli Cię oglądać na wieki. ( Ze starożytnej prefacji – Mszał Rzymski 1963).

Adwent [z łacińskiego adventus – przyjście], rozpoczyna nowy rok kościelny. Adwent to okres  oczyszczenia naszych serc i pogłębienia miłości i wdzięczności względem Pana Boga i Matki Najświętszej.  Jest on pełnym tęsknoty oczekiwaniem na przyjście Chrystusa. Na adwent składają się cztery niedziele, poprzedzające Boże Narodzenie.

Święta liturgia adwentowa rozróżnia podwójne  przyjście Chrystusa, nie oddzielając jednego przyjścia do drugiego. Pierwsze przyjście, kiedy to Syna Boży zjawił się w ciele na ziemi, poczęty z Ducha świętego w łonie Dziewicy, przyjmując ludzka postać. Cały obecny czas na ziemi jest dla Kościoła czasem pierwszego przyjścia Pana Jezusa, adwentem, czasem oczekiwania, wyglądania i pragnienia, czasem w którym napełnia nas swym duchem i życiem oraz  ma doprowadzić do ostatecznego zbawienia, przygotować  na drugie przyjście Chrystusa na świat.

Podczas drugiego swego przyjścia, ponownego w dniu ostatecznym, przyjdzie on z mocą, aby dopełnić i zakończyć dzieło zbawienia na ziemi. W Adwencie uświadamiamy sobie, że jesteśmy grzesznikami. Potrzebujemy odkupienia i w poczuciu potrzeby swego odkupienia wołamy „Okaż swą potęgę Panie i przyjdź nam ku pomocy”.

(Rozmyślania liturgiczne – Illuminare I -1963r.]