Według przepisów Starego Testamentu każdy pierworodny
chłopiec należał do Boga. Rodzice musieli go przedstawić w świątyni i wykupić,
składając na ofiarę baranka lub parę gołąbków. Ponadto matka, która wydała na
świat dziecko, składała ofiarę oczyszczenia. Najświętsza Rodzina poddała się
tym przepisom. Obecny w świątyni starzec Symeon poznał Zbawiciela świata i
nazwał Go «światłem na oświecenie pogan». Słowa te dały początek obrzędowi
poświęcenia świec i uroczystej procesji ku czci Chrystusa — Światłości świata,
która odbywała się w Jerozolimie już w IV wieku. Z Jerozolimy zwyczaj odbywania
procesji przeszedł do Konstantynopola, a stamtąd na Zachód. Poświęcenie
świec powstało później. Świece te stanowią sakramentale rzeczowe. Zapala się je
przy konających oraz w czasie burzy. Stąd powstały ludowe nazwy «gromnice»
i «Święto Matki Bożej Gromnicznej».
[Mszał Rzymski opracowany przez o.o.
benedyktynów tynieckich, Poznań 1963]
