Wniebowstąpienie
jest ukoronowaniem Zmartwychwstania. Pascha — przejście Pańskie osiąga w
tej tajemnicy swój kres. Człowieczeństwo Zbawiciela otrzymuje najwyższą chwałę
w nagrodę za doskonałe posłuszeństwo wobec Ojca. Wejście Chrystusa do nieba to
wejście Arcykapłana Nowego Testamentu do świętego świętych «aby wstawiać się za
nami». Wniebowstąpienie jest również triumfem ludzkości. Chrystus umieścił
bowiem po prawicy Ojca ułomną ludzką naturę. «Gdyśmy byli umarłymi przez
grzechy... (Bóg) wzbudził (nas) z martwych, dozwolił zasiadać na niebiosach w
Chrystusie Jezusie» (Ef. 2, 5-6). Tajemnica Wniebowstąpienia dopełni się
ostatecznie wówczas, gdy wejdą do nieba również członki Jego Mistycznego Ciała.
Całe życie Kościoła jest przygotowaniem na dzień, w którym Chrystus wróci, aby
wprowadzić odkupionych do chwały Ojca. Teksty Mszy św. wysławiają
Wniebowstąpienie jako triumfalny pochód Zbawiciela. Modlitwy są wyrazem
chrześcijańskiej nadziei.
[Mszał Rzymski
opracowany przez o.o. benedyktynów tynieckich, Poznań 1963]
