Okres Męki Pańskiej rozpoczyna Kościół śpiewem psalmu 42*, (Osądź mnie Boże, sprawiedliwie i broń mojej sprawy przeciw ludowi nie znającemu litości), który jest psalmem Chrystusa Kapłana, Jego modlitwą w Ogrójcu i na krzyżu. Jezus Chrystus, Arcykapłan Nowego Testamentu, gotuje się do złożenia ofiary krzyżowej. Antyfona na wejście, graduał, traktus i antyfona na komunię – to jego modlitwa w obliczu nadchodzącej męki. W lekcji św. Paweł poucza nas o charakterze śmierci Zbawiciela, która jest jedyną i wieczystą ofiarą nowego Testamentu. W Ewangelii (J 8,46-59) słyszymy z ust Jezusa wyznanie Bóstwa. Podobne wyznanie powtórzone w uroczystej formie przed Sanhedrynem stało się bezpośrednim powodem skazanie Zbawiciela na śmierć.
Również psalm 128 śpiewany w traktusie, wprowadza nas w tajemnice bolesne Serca Jezusowego. Epistoła z Listu do Hebrajczyków jest wykładem o kapłaństwie Chrystusa, którego Krew Przenajświętsza stała się Ofiarą Nowego Przymierza. Ewangelia daje nam obraz nastrojów panujących wśród społeczeństwa na krótki czas przed tragedią Męki. Słowa Chrystusa „Ja nie szukam własnej chwały, ale jest ktoś, który szuka i sądzi” przypominają nam słowa Introitu. A św. Grzegorz dodaje: „On przyszedł, aby cierpieć, a nie sądzić i karać. Przez swą cierpliwość zdziałał dla nas coś większego, bardziej błogosławionego w skutkach. Dał nam bowiem przez to naukę, że o wiele szlachetniej i godniej jest na wzór Chrystusa w milczeniu znieść niesprawiedliwość, niż zwyciężyć ją walką i oporem”.
*) Ten sam psalm 42 niemal zawsze jest odmawiany u stopni Ołtarza przed Mszą Świętą.
