Słuszne i zbawienne jest, abyśmy uroczyście święcili, Panie Jezu
Chryste, Boże nasz, Adwent Twej chwały i pamiątkę narodzin Twoich wedle ciała.
Wierzymy, żeś przed dawnymi czasy przyszedł nas odkupić, daj nam, byśmy przy
pełnym majestatu powtórnym przyjściu
Twoim mogli nieść ten widok i, uzyskawszy łaskawe odpuszczenie grzechów, zasłużyli
Cię oglądać na wieki. ( Ze starożytnej prefacji – Mszał Rzymski 1963).
Adwent
[ z łacińskiego adventus – przyjście ] , rozpoczyna nowy rok kościelny. Adwent to okres oczyszczenia
naszych serc i pogłębienia miłości i wdzięczności względem Pana Boga i Matki Najświętszej. Jest
on pełnym tęsknoty oczekiwaniem na przyjście Chrystusa. Na adwent składają się
cztery niedziele, poprzedzające Boże Narodzenie. Kapłan do mszy
świętej zakłada ornat w kolorze fioletowym – symbolizujący czas pokuty. W
czas adwentu, rankiem, nim wstanie dzień, odprawia się msze zwane roratami - nazwa
pochodzi od pierwszych słów introitu Rorate coeli desuper [ „spuśćcie rosę,
niebiosa”]. Święta liturgia adwentowa rozróżnia podwójne przyjście Chrystusa,
nie oddzielając jednego przyjścia od
drugiego. Pierwsze przyjście, kiedy to Syn Boży zjawił się w ciele na
ziemi, poczęty z Ducha świętego w łonie Dziewicy, przyjmując postać ludzką.
Cały obecny czas na ziemi jest dla Kościoła czasem pierwszego przyjścia Pana Jezusa,
adwentem, czasem oczekiwania, wyglądania i pragnienia, czasem w którym napełnia
nas swym duchem i życiem oraz ma doprowadzić
do ostatecznego zbawienia, przygotować
na drugie przyjście Chrystusa na świat.
Podczas drugiego swego przyjścia, ponownego przyjścia w dniu ostatecznym, przyjdzie on z
mocą, aby dopełnić i zakończyć dzieło zbawienia na ziemi. W Adwencie uświadamiamy sobie, że jesteśmy
grzesznikami. Potrzebujemy Odkupiciela i w poczuciu potrzeby swego odkupienia
wołamy „Okaż swą potęgę Panie i przyjdź nam ku pomocy”. Wychodzimy na Jego
spotkanie, prostujemy przez umartwienie, pokutę, czuwanie i modlitwę ścieżki
dla przyjść mającego do naszej duszy
Pana. 